ودیوان شمس آکنده از تجربیات هزارباره ی " مولوی " از تضاد درونی حالات خویشتن است .
: پیر منم ... جوان منم
تیر منم ... کمان منم
دولت جاودان منم : من نه منم
نه من منم !
سرو من اوست در چمن
روح من اوست در بدن
نطق من اوست در دهن
: من نه منم نه من منم !
×
زین واقعه مدهوشم
باهوشم و بی هوشم
هم ناطق خاموشم
هم نوح خموشانم ! ...
زان رنگ چه بی رنگم ؟!
زان طره چه آونگم ؟!
زان شمع چو پروانه
یارب چه پریشانم ؟!
هم فرقم و هم بختم
هم شاهم و هم تختم
هم محنت و هم بختم
هم دردم و درمانم !
هم خونم و هم شیرم
هم طفلم و هم پیرم
هم چاکر و هم میرم
هم اینم و هم آنم !
هم شمس شکرریزم
هم خطه تبریزم
هم ساقی و هم مستم
هم شهره ی پنهانم !
×
نه مستم من نه هشیارم
نه در خوابم نه بیدارم
نه با یارم ... نه بی یارم
نه غمگینم نه شادانم !
اگر یکدم بیاسایم
روان من نیاساید !
من آن لحظه بیاسایم
که یک لحظه نیاسایم !
×
کشاکش ها ست در جانم
کشنده کیست ؟
می دانم !
دمی خواهم بیاسایم
و لیکن آن نیست امکان !
به هر روزم جنون آرد
دگرباره برون آرد
که من بازیچه ی اویم
ز بازی های او حیران !
چو جامم گه بگرداند
چو ساغر گه بریزد خون
چو خمرم گه بجوشاند
چو مستم گه کند قربان !